Әниемнең гомер сандыгы.

Әниемнең әтисе, безнең бабабыз - Әхмәтхан батырларча сугыш кырында ятып кала. Әбиебез - Гасимә итәгендә дүрт бала ятим кала - Наилә, Сафура, Язилә, Илсур. Әниебез - өченчесе. Менә шуннан соң барлык газап, йокысыз төннәр, ачлык-ялангычлыклар башлана да инде. Әнием кыенлыклар күп булганлыктан, жиденче сыйныфка кадәр генә белем алып кала. Аннары колхозга кереп, фермада эшли башлый. Ул 1947нче еллар була.

Сугыш дигән афәт тол калган әбиебезнең дә тазалыгын ала, ул сукыр кала. Дүрт бала кадерләп-тәрбияләп, аны бакыйлыкка озаталар. Авырлыклар булса да, әни бирешмичә, алга таба гомер сукмагын матур уза. Әтиебез вафатын да үзенең иксез-чиксез сабырлыгы белән кичерә. Хәзер инде барлык йөрәк яраларын, артта калган авырлыкларны зур уфтану белән искә ала. Без - өч бала булып (хәзерге көндә дә өчебез дә исән-сау), әниебезнең матур картлыгын барлап, сөенечләрен уртаклашып гомер кичерәбез.

Гомер сандыгын барлаганда әниемнең сабыр, кешелекле, юмарт, акыллы, эшчән булганлыгына сокланып туя алмыйм. Туксанын вакласа да,аның искә алып сагынып сөйләрлек хатирәләре бик күп. Картайдым диеп утырмый, көченнән килгәнчә, улы белән килененә булыша, бергәләшеп оныкларын тәрбияләшә, күрше-күләмнең дә хәлләрен белешергә вакытын таба. Радио-телевидениедән яңгыраган матур көйләр тыңлап, чабата биюләренә кушылып, сызгырып биергә дә булдыра әле әниебез.