Заяга узмаган гомер.

Әтиләре сугышка алына. Шул китүдән кайта гына алмый. Нәни кызын кулларына алып сөя дә, назлый да алмый кала. Аның ничек үскәнен дә күрми ул. Авылда ул вакытта әниләренә биш бала, каенана, атасының чулак сеңлесе белән сигез кеше кала. Күп тә үтми, олы уллары да сугышка алына. Кечкенә вакытта күргәннәрен, ниләр кичергәннәрен әбием сөйләп тә, аңлатып та бетерә алмый. "Авылда бездән дә хәерче тормышта яшәүче булмады", дигән сүзләрен еш ишетергә туры килә аның. Әниләре зур тырышлыклар куеп, балаларын аякка бастыру бәхетенә ирешә. Бишесе дә җидееллык мәктәпне тәмамлый.