(Алсу Рэхимҗанова һәм Сиринә Нигамәтуллиналарга багышлыйм)
Үз баласын ташлап киткәннәр -
Йә, әйтегез, чып-чын анамы?
Ә мин күрдем улы киткәнгә
Зар елаган мескен ананы.
«Улым!» - дип өзгәләнде ана,
Кочагына алды, дәшмәде.
Дәшәр иде, иренен өшетте
Битләреннән аккан яшьләре.
Улы - солдат, китте армиягә,
Изге бурычын үтәп кайтырга.
Улы китте, илдә ана калды,
Җаны белән батып кайгыга.
Кузгалганда поезд урыныннан
Кузгалды күк ана йөрәге.
Ана сабыр булды, ана түзде,
Баласының җанын телмәде...
Бөек Ана! Көт син, кайтыр улың,
Сабырлыгың җуйма, түзем бул!
Ул кайткач, әйтерсең сөенеп:
«Ә бу солдат - минем улым ул!»
