Яман чир бусагадан үтеп керде

Моннан бер-ике ел элек яман чир бусагабызны атлап керде, гомер иткән ирем Илгиз Нуриевны эзәрлекли башлады. Хастаханә юлын таптаулар,операцияләр иремнең гомерен озайтып кына торган икән, иптәшем күзгә күренеп ябыкты, ләкин беркайчан да чирен сиздертмәде, намаздан аерылмады, коръән укуларын дәвам итте. Бу көздә  Илгиз мине, балаларын, оныкларын ташлап, мәңгелеккә күчте. Урын өсләрендә тилмереп ятмады, бер-ике көн какшау йөрде дә, күзләрен йомды. Гомер буе янәшәсендә булган кебек, соңгы минутларында да янында булдым.  Рәхмәт, янымнан беркайчан да кеше өзелмәде. Әгәр сеңелләрем, туганнарым, күрше-тирәм булмаса, бу авырлыкларны, иремне күмгәннән соңгы кичерешләремне ничек җиңеп чыгар идем икән? Кем безгә булышкан, хәлебезгә кергән, җирләгәндә янәшәбездә булган, күмү йоласын җиренә җиткереп башкарган, – һәрбарчагызга рәхмәт сезгә, игелекле бәндәләр. Кайгы-хәсрәт күрми, тынычлык белән яшәгез.

Фидания Нуриева

Чепья авылы

Гөлсинә Гарипова фотосы