Шаркылдык шомырт кортлары

Тавыш килә, якында гына җитмәсә, ә кешеләрне таба алмыйм. Койма артларына кереп эзләп йөрим, аска карыйм, өскә карыйм, гараж артларын күзәтәм – берсе юк, ә юл кырыенда өч сәпит. Һәм көн саен шул ук хәл. Бу мине берзаман бик туйдыра башлады. Башка берсен дә эзләмим, дип сүз бирдем дә, башны да бормыйча теге шомыртны узып китәргә ниятлим. Әйе, китәрсең. Тагын сөйләшкән-көлешкән тавышлар килә. Шунда ук ни өчендер күккә күтәрелеп карыйм да, атлап барган җиремнән катып калам: шомырт агачының иң башында, һәрберсе бер куакта өч малай утыра. Минем күзләр шакмак, аларныкы шар, нәрсә әйтергә, ни эшләргә белмибез. Шул вакытта бөтенебез берьюлы шаркылдап көлә башлыйбыз. Алар – үзләренең шундый хәлдә калуларыннан һәм миннән, мин алардан һәм үземнең дә кайчандыр агач башында шомырт ашап утыруымны искә төшерүдән.

Көн саен эштән 12дә кайтып китәм. Ләкин хәзер шомырт янында көлгән тавышлар ишетелми, чөнки шомырт бетте инде. Ә мин һәр көнне урамнан теге “шомырт кортлары”н күрмәмме, дип, агачның иң очына карап узам.

Миләүшә Халикова.