Җан ярасы төзәлмәс...

Укып бетереп, әйбәт кенә эшкә урнаштым. Үземнең якташлар белән бергә эшлим. Хезмәт юлымны ихластан башласам да, янәшәдәгеләремнең миңа булган карашларын әкренләп тоя башладым. Сүзләрен ишетсәм дә, ышанмый идем, имеш, алар бит мине яхшы белә, бактың исә бөтен репутациямне пычратучылар да нәкъ менә алар икән. Минем бәхетле булуымны күралмаучанлык аларны шушы дәрәҗәгә җиткергән, күрәсең. Миңа эшләгән начарлыклары, корган тозаклары...әйтсәң кеше ышанмас, чөнки үзләрен әүлиядәй тоталар, хәзер мәчет юлында инде. Хәзер инде мин өйдә торам, беркөнне берсе шалтырата, сине күрәсем килә, ди. Мин дә читенсенеп тормадым, шулкадәрле начарлык кылганнан соңмы, дим... ”Минем көннәр санаулыдыр бәлки. Син каршы килмә әле”, ди. Бу очракта мин аны жәлләргә тиеш идем, ләкин мин телефонны өздем.... 

Дәвамы газета битләрендә.

Фото: pixabay.com/ru