Төссез дөнья (хикәя, дәвамы)

Көпә-көндез халык алдында җырлау, билгеле, әллә ничегрәк, тик егеткә карата хөрмәт саклап булса да сузып җибәрдем:
Ай, әле бик еракта идек без,
Җитмеш чакрым җирдән килдек без.
Ак калфакның табылган чагы,
Ак калфакның табылган чагы,
Туганнарның сагынган чагы.
– Тавышың матур икән. Радио аша тыңлаган җырчылардан бер дә ким түгел. Әллә җырчы булырга инде исәбең?
– Юк, укытучы буласым килә.
Шулвакыт ерактан йөгереп килүче ананың тавышы ишетелде. Егет аның тавышын шунда ук танып алды. Ул, ашыга төшеп:
– Дилә, телефон номерыңны бир әле, – диде.
Мин, артыгын уйлап тормыйча, сумкамнан кәгазь тартып чыгарып, номерымны язарга керештем. Кәгазьне кулларына тапшырганда:
– Ә синең хыялың бармы, Ислам? – дидем.
– Бар.
– Нинди?
– Чынга ашмас.
Бу хакта минем аңардан тәфсилләп сорашасым килгән иде, тик үҗәтлегемә урын куймаска булдым. Ә егет, минем уйларны укыгандай, соравыма җавапны әйтеп үк бирде:
– Син күргән аяз күк йөзен, кешеләрнең елмаю тулы йөзен, безнең өстә канатларын җилпи-җилпи очучы кошларны күрәсем килә. Әйе, тормышның, дөньяның гади генә төсләрен күрәсем, күзләремне буып торган караңгылыктан арынасым килә. Минем теләгем шултиклем зур микәнни соң?! – диде Ислам.
Егеткә әйтер сүзләрем күп булса да, бары тик, ашыга төшеп:
– Ислам, сине чорнап алган дөнья төрле төсләргә бик бай, матур, хәтта ки безгә күренмәс төсләр белән уралган. Әйе, синең тормышыңа Аллаһ иң матур төсләрне генә сайлап алган. Уйларың балкый синең. Син –гаҗәеп якты кеше, Ислам!
Ә егет эченнән бары бер генә нәрсәне кабатлый иде:
– Үз күзләрем белән күрмәгәч ышанмыйм мин...
Без саубуллаштык. Мин инде берничә минут элек кая ашыгуымны да оныткан идем.
Шулай да шат идем. Егеткә номерымны биргән өчен дә, күңелемдә яңа хисләр бөреләнгән өчен дә, каршымнан «үзгәреш җиле» исеп киткән өчен дә... Йөрәгемдә исә кечкенә генә өмет чаткылары уянган иде...

 

Гөлназ Әхмәдиева