Җиһанда 21нче гасыр, ә ут юк

“ Исәнмесез! Мин Казанда яшим, ара-тирә  Балтачка  кайткалыйм,  Шода авылындагы туганнарыма да барам. Авыл инде элеккеге, яшьлектәге кебек  түгел,  ташландык өйләр күп, яшьләр китә, олылар гына калып бара дисәң дә була.  Бирегә кайткач, шул күңелне тырный: авыл кичләрен дөм караңгылыкта утыра. Кап-караңгыда фонарьсыз йөрү мөмкин түгел. Ул электр утын төнге 23 сәгатькә кадәр яндырсаң ярамый микәнни соң? Анда бит кешеләр яши, кичке вакытта да йөрергә туры килә, ләбса. Безнең яшьлектә, ичмасам, урам утлары балкып утыра торган иде,  ә  хәзер җиһанда  21нче гасыр, ә урамда  шыксыз шомлы караңгылык. Оят, билләһи.”

Гүзәл Нәбиуллина