Чеби чалыр кеше юк...

Хөрмәтле редакция! Мин ялгызы яшәүче тол хатын. Әле хәлемнән килгәнчә кош-корт асрыйм. Әмма авылда шуларны чалдырырга кеше табуы бик кыен. Чеби асып, өй борынча кеше эзләп йөрүнең нинди газап икәнен башына төшкән кеше генә аңлый. Аптырагач, бер танышым, тавык-чебеш, үрдәкләрен үзе чала башлады. Динебез кушканча, җиренә җиткереп чалса да, күңелдә барыбер шик бар. Мөселман хатын-кызга бу эш ярыймы, гөнаһ түгелме, ул чалган ит хәрам булмыймы? Тагын бер соравым: ир балаларны ничә яшьтән бу эшкә өйрәтергә ярый?

Сорауга Балтач үзәк мәчете имамы Рамил хәзрәт Бикбаев җавап бирә:

– Әби-бабайлардан калган горефкә кергәнчә, бездә кош-корт, мал чалу ир-ат хезмәте булып тора. Гадәттә ирләр чала. Ирләр юк икән, көч-куәте, кодрәте җитә икән, хатын-кыз чалу да дөрес була һәм монда ниндидер өстәмә эшләр эшләү кирәк түгел (әйтик, ир-ат кебек киенеп чыгу һ.б.). Фәкать кыйблага каратып: “Бисмилләһи Аллаһу әкбәр!”– дип әйтеп, чалу кирәк. Ә балаларны өйрәтүгә килгәндә, ул баланың яшенә һәм җитлегүенә кайтып кала. Ун яшьтән, әгәр ул акыл һәм физик яктан җитлегә икән, әкренләп өйрәтергә була. Әлбәттә, монда һәр баланы аерым карарга кирәк.