Берәр борчу-мәшәкать килеп чыкса, тизрәк нәзер әйтә башлыйлар

Берәр борчу-мәшәкать килеп чыкса, кеше нәзер әйтә башлый. Бу диндә рөхсәт ителәме? Нәрсәне нәзер итеп әйтергә ярый, нәрсәне юк?

Рамил хәзрәт БИКБАЕВ җавабы:

– Динебездә нәзер әйтү дигән аерым йөкләмә юк. Бу ирекле эш. Һәм нәзер әйтмәү хәерлерәк. Кеше нәзер әйтә икән, бу очракта үз өстенә йөкләмә алган була һәм әйткән нәзерне әйткән күләмдә, әйткән вакытта үтәргә бурычлы. Күңелдән ният кылу – бу әле нәзер түгел, телең белән: “Нәзер әйттем, шулай булса, шулай эшләр идем”, – дип әйткән, “нәзер” сүзе кергән очракта инде нәзер булып санала. Нәзер шәригатькә каршы эшләрдә булырга тиеш түгел. Бервакыт Пәйгамәребезгә (с.г.в.) берәү әйтә: “Йә, Рәсүлаллаһ, шул җирдә корбан чалырга нәзер кылдым”, – ди. Пәйгамбәребез (с.г.в.) әйтте: “Корбанны чал, ә урыны мәҗбүри түгел”, – диде. Ягъни бу җирдә (әйтик, әни нигезендә) дип билгеләп куярга кирәкми. Ниятләгәнсең икән, корбаныңны чаласың. Нәзер ике төрле була: вакыты билгеләнгән нәзер һәм вакыты билгеләнмәгән нәзер. Әгәр кеше шул көнне, шул вакытта эшлим дип әйтә икән, шул көнне үтәргә тиеш була. Вакыты билгеләнмәгән нәзерне дә, соңга калдырмыйча, вакытында, үз җаең белән үтәргә тырышырга кирәк.