Динебез кушканча яшәгәч

Юк, ул берәүне дә вәгазьләми, намазга басыгыз дип әйтми. Әмма аның язганнарын укып, инде берничә кеше намаз иясе булды. Бөтен кеше дөнья мәшәкате турында аһ-ваһ килеп зарланганда, Әлфиябез гади генә итеп, азагы хәерле булсын дип куя. Авырлык килгәндә менә шушы сүзләрне әйтегез, җиңел булып китәр ди. Берәребез шатлыклы вакыйга белән уртаклашса да, безнең кебек чәчрәп чыкмый, әлхәмдүлилләәһ, сөбханаллааһ дип, безне дә тынычландыра. Без инде тирә-яктагы хаксызлыкка әрнеп языша башласак, тормыш булгач, төрле хәлләр була, мин андый чакларда намаз укыйм, Аллаһы Тәгаләдән ярдәм сорыйм, шулкадәр рәхәт булып китә ди. Ул язганнарны укыгач, үзеннән-үзе: ислам дине кагыйдәләре белән яшәүчеләргә бигрәк җиңел, алар артыгын борчылмый, артыгын сөенми дә, бөтен нәрсәне тыныч, сабыр кабул итәләр дип нәтиҗә ясыйсың.

Зөләйха Хафизова ; фото: pixabay.com