Гаиләм –тормыш мәгънәм

Бу дөньяда ялгыз яшәү мөмкин түгел,
Һәрвакытта тиң ярыңны эзли күңел.
Иргә - хатын, хатынга - ир һәм балалар.
Табалмаса, һич югында бар туганнар.

Үз ярымны мин дә таптым, күптән инде,
Парсыз йөргән чаклар күптән үткән инде.
Кулны-кулга тотынышып, гел янәшә,
Тату гаилә булып тулы гомер итәм инде.

Йолдыз кебек янып тора балаларым,
Киләчәгем, икесе дә күз нурларым.
Берсен алып, берсен куя торган түгел.
Берсе апа, икенчесе кече - сеңел.

Олы кызым, Диләрәм дә үсте инде,
Мәктәпләргә укырга да керде инде.
Киләчәктә кем булырга теләр - уйлар,
Шик-шөбһәләр хәзердән үк төште инде.

Кече кызым, Зилә хәзер 4 яшендә.
Тик әлегә килешәсе килми бер дә.
"Әни, җаным, бер үсәсе килми минем!
Бәби булып калыйм!" - диеп тетә генә.

Шулай җайлап, матур итеп гомер үтә.
Картлык җитәр, күңел аны аңлый, көтә.
Сөенмәгез! Бер малайны тудырырлык,
Үстерерлек дәрман миндә әле җитә!

Фото: http://vk.com