Гаеп кемдә?

Күрше йортларда ике гаилә яши. Бер гаиләдә гел тавыш-гауга, ә икенчеләре тыныч һәм аңлашып яшиләр икән. Бервакыт, күршеләренең тыныч яшәвеннән көнләшеп, хатыны иренә:

– Бар, күршеләргә кереп чык әле, белеш, ачыкла, шулкадәр матур яшәүләренә ни сәбәп икән? – ди.

Ир керә, яшеренеп күзәтә башлый. Күрә: күрше хатыны идән юа башлаган иде, кухняда эше калган булып, шунда йөгереп кереп китә, ә сулы чиләк ишек төбендә кала. Шулвакыт ире кайтып керә һәм күрмичә чиләкне аударып, суны түгә. Кухнядан хатыны чыгып, иреннән: «Кичер, мин гаепле», – дип гафу үтенә. «Юк, – ди ир, – мин гаепле, син кичер мине.»

Ирнең кәефе кырылып, өенә кайтып керә.

Хатыны:

– Ну, нәрсә, күрдеңме?

Ире:

– Күрдем!

– Әйт инде тизрәк, ничек анда?

Бөтенесен аңладым! Бездә бөтен кеше хаклы, ә аларда барысы да гаепле!