Помидор

Кәфия әбинең хәлен белергә кергәлим. Ул берүзе яши, балалары читтә, сирәк-мирәк кенә кайтып йөриләр. Менә ике ел инде аның кухня ишеге артында өч литрлы банкада маринадланган помидор саклана. Помидорлары матур, шулкадәр кызыктыргыч.
— Нишләп һаман ашамыйсың шуны, әби? — дим.  

— Балалар кайтса, ачармын дигән идем.

Ә балалар һаман кайтмый да кайтмый. Кайтсалар да, тизгә генә кереп чыгалар, куанычлар, елашулар белән теге банка онытыла да куя.

Беркөн шулай әби белән сөйләшеп утырдык-утырдык та, ул балаларының туган йортны оныта баруына көенеп елап алды. Аннары сикереп торды һәм:

— Әйдә теге банканы ачабыз! — ди.  

— Әйдә!

Ачтык. Икәү утырабыз, каршыбызда зур тарелка белән помидорлар. Ашыйбыз. Тик помидорлар матур булса да, тәме бер дә мактанырлык түгел иде. Әллә серкәсе күп, әллә тора-тора бозыла башлаган, белмәссең. Ашавын ашыйбыз да, күзләребездән яшьләр тәгәри, дип яза Кызыл таң. Мин, тәмсез ризыктан баш тартырга куркып, сәламәтлегем өчен борчылып елап утырам, ә әби нәрсәгә елады икән?

Фото: pixabay.com/ru