“Борчылмагыз, бар да әйбәт “

Әй, ходаем, нигә шундый,
Әҗәлләр биргән.
Башкайларым бу дөньяда
Бик күпне күргән.

Бер дә китәсем килмәде
Бу дөньялардан.
Мунчасын да яга идем,
Су алып коелардан.

Ничек сон синең хәлләрең?
Кызым, Лилиям.
Сездән күргән яхшылыкны
Мәңгегә онытмам.

Рәхмәт әйтәм сезгә, кызым,
Чын күңелемнән.
Хәзер карап ятам сезне 
Якты күгебездән.

Рамил улым,балакаем,
Ничек синең хәлләрең?
Барысы да булсын әйбәт,
Үсәләрме гөлләрем?

Сагындыра каты итеп,
Ясап эчкән чәйләрем.
Еламагыз мине сагынып,
Иртәләрен-кичләрен.

Оныкларым, матурларым,
Тырышып укысыннар.
Яраткан әбиләрен,
Бер дә онытмасыннар.

Гафу сорыйм барыгыздан,
Әйтмичә киткәнемә.
Борчылмагыз, бар да әйбәт,
Бик тыныч күңелемә.
 

Нурфия Габдрахманова,

Балтач бистәсе