Ринат Шиһабетдинов: "Без аннан бик күп нәрсәләргә өйрәндек: һөнәри осталыкка да, кешелеклелеккә дә"

«Әйе, без аннан бик күп нәрсәләргә өйрәндек: һөнәри осталыкка да, кешелеклелеккә дә. Ул безгә һәрдаим: «Кешенең хәленә керүгә, аңа ярдәм итүгә, савыктыруга бик җитди карагыз. Бөтен көчегезне бирегез. Шуны бервакытта да исегездән чыгармагыз - безгә кеше иң соңгы өметен баглап, ышаныч белән килә. Ә ул ышанычны аклау - безнең төп бурычыбыз»- дип әйтә килде. Без әле дә үтә четерекле хәлләр килеп туганда аңа мөрәҗәгать итәбез»… Һич кенә дә яңа мөдирнең болай ачылып китүен көтмәгән идем. Чөнки бик күп коллективларда элек эшләп киткәннәрне өнәмәү, алай гына да түгел, "бүгенгеләр" үзләрен генә «мин» дип, күрсәтәселәре килә. Ринат Равил улының остазын зурлап сөйләвенә күңелем булды, үзенә һәм инде ул җитәкләгән бүлеккә, Сафин шәкертләренә хөрмәтем, ышанычым артты. Хастаханәдән якты өметләр белән чыктым.

Казаннан кайткач, Рәшит абый янына кереп, рәхмәтемне, зур горурлык хисләре кичерүемне күрсәтеп, язма әзерләргә теләгем булуын белдергән идем. Каршы килмәде, берничә мәртәбә очрашып, сөйләшеп тә утырдык. Әмма: "Ашыкма", - диде ул миңа. Тел төбендә юбилее, гомеренең җиденче кыясына менеп житү ятты. Ә үзе ашыкты шул. Яшисе дә яшисе иде бит әле аңа.