“Юк” дип зарланып кына түгел, баксаң, шөкер итеп, сөенеп тә була икән бит. Укып карагыз әле

Әхмәтҗан абый, ак сакалын капшап: “Әйе, кызым, синең әле моннан тыш та бик күп әйберләрең юк... Дәваланмый торган авыруың да юк, дөньяның матурлыгын күрер өчен күзләреңне пәрдәләгән сукырлыгың да юк, якын кешеләреңнең матур сүзләрен ишетүеңне киртәләгән чукраклыгың юк, ачлыктан карыннарыңны шештергән, хәлеңнән тайпылдырып, аяктан еккан ачлыгың да юк. Өстеңдә асылынып торган һәм күңел тынычлыгыңны алган, йокыңны юкка чыгарган бурычларың юк. Үлем хәлендә яткан, синең күзләреңә карап, синнән ярдәм көткән сөйгән ярларың юк... Әлеге “юк” дип бетә торган җөмләләрне язарга керешсәң, язып бетерә алмаслык. Шуңа күрә, кызым, биш-алты “юк” дип сөйләгән нәрсәләрне күңелеңнән чыгар һәм бик күп “юк”ларның синең өчен хәерле булганын күзаллап, Аллаһы Тәгаләгә рәхмәтле бул”, – дигән.

(Мәхмүт хәзрәт Шәрәфетдин. “Бәхетлеләр календаре 2018)