Әллә уянабыз инде?!

Алар балалар, яшүсмерләрнең генә түгел, яшьләр, өлкәннәрнең тормышына да үз төзәтмәләрен кертте. Кызганычка, бер дә уңай якка түгел. Нәтиҗәдә авыл авыл булудан туктады, һәркем үз капкасы артына бикләнде, клуб-мәдәният йортларында үткәрелгән чараларда катнашырга теләүчеләр, тамашачылар кимеде (шул сәбәпле ябылган, ташландыкка әйләнгән клубларга мисалларны һәркем үз тирәлегеннән таба ала). Хөкүмәт исә яңа мәдәният йортлары төзеп булса да, халыкны уяту чарасы күрергә теләде булса кирәк. Моның да тәэсире булмый калмагандыр, әмма, миңа калса, адәм баласының психологиясе шундый: ул рәхәтлектән, бетртөрлелектән бик тиз арый. Диванга кырын төшеп, үз өемдә үз көем дип телевизор карау (хәтта көн-төн эшләп утырса да!), билгеле, берничек тә җанлы аралашуны алыштыра алмый. Өстәвенә, аның сыйфатына, төгәлрәге, эчтәлегенә  зар-моңнар көнләп-сәгатьләп арта, андагы мәгълүматларның хаклыгына (күбесе ток-шоулар) ышаныч та кими. Билгеле, бу вәзгыятьне авыл активистлары, спорт, мәдәни чараларны башлап йөрүчеләр сизми каламы да, файдаланмый каламы соң?! Көзге-кышкы айларда районда үткәрелгән спорт-мәдәни чараларны, авыл бәйрәмнәрен анализлап утыргач, шундый фикергә килдем. Бу җанлану, бу кызыксыну вакытлы булмасын дияргә генә кала.