Беренче ирем икенче иремнең хатынына йортка кергән...

«Ике балам бар. Бәләкәйләр әле. Ирем белән начар яшәдек. Ул төскә-башка бик матур, шуңа кызыгып чыккан идем, әмма азгын, эчәргә яраткан кеше булып чыкты. Күнеп яшәп ятар идем, көтмәгәндә хәзерге иремне очраттым. Ул миннән өлкән, ике студент баласы бар. Әмма мин аның белән чын ирнең нинди булуын белдем. Мине бүләкләргә күмде, алтын бизәнгечләр бүләк итте.

Икенче шәһәргә күчеп китеп, фатир снимать итеп яши башладык. Ирем хатынына озак түзеп яшәгән. Ул Себердә эшләгән, хатыны беркайда да эшләмәгән, акчасын гына туздырган. Ялга кайткан ирен дә яхшылап карамаган. Минем белән танышкач, ул чыгып китте. Мине дә карый, балаларымны да, эшләмә, ял ит, өйдә утыр дигәнен ишетеп, куанычымнан елыйм. Ирләрнең андый була алуын белми идем.

Тик иремне хәзер хатыны йончыта башлады. Туктаусыз шалтырата, балаларын каршы котырта. Күптән түгел аның минем беренче ирне йортка керткәнен белдек... Тәүге ирем мин балалар белән чыгып киткәндә исе китмәде, каршы килмәде, ә хәзер шул хатынга кушылып этлек кыла. Без яшәгән шәһәргә күчеп килеп, яныбызда гына фатир снимать иткәннәр. Ирем хатыныннан аерылса да, аның әллә ниләргә алган кредитларын түли, акча да бирә, балаларын карый. Шуңа карамастан, безне ташламый. Ничек котылыр икән ул алардан?»

Автор: Гөлия Мөгаллимова

Чыганак