«Әттә, нәнә! Исән генә була күрегез!»

– «Хезмәт» газетасына кадерле кешеләрем турында истәлекле язма урнаштырасым килә иде, – дип килеп керде редакциябезгә Лидия апа. Бигрәкләр дә игелек-ле бала булды инде ул Лидия апа. Биктәш авылында гомер кичерүче әти-әнисен ташламады, һәрчак яннарында булды, бүгенге көндә янәшәләрендә гомер кичерә. Телендә һаман да әти-әни, күрешкән саен да иң беренче синең дә әти-әниеңнең хәлен сорый. Әттә белән нәнә, дип, тәмле иттереп, яратып сөйләшә ул.

– Әттә белән нәнә гомер буе бер-берсенең күзләренә генә карап гомер кичерделәр. Хәзер менә әттә авырый, нәнәнең аны ничек тәрбияләгәнен күрсәгез, хәйраннар калырлык, – дип күз яшьләре аша сөйли Лидия апа.– Вакытында даруын эчертә, ризыгын каптыра. Көчле дарулар әтиебезнең күзен сукырайтты, шуңа да ярдәмгә мохтаҗ ул. Мин кайтышка капкаларны ачып куялар (машина керсенгә), җылы ашау әзер. Шулкадәр рәхәт әттә белән нәнә янында, исән генә булсыннар, берүк!

Зинаида Павловна һәм Вячеслав Иванович Ивановлар нәкъ башка өлкән буын кебек тормышның ачысын-төчесен ил белән бергә күтәргән кешеләр. Зина апа Бөек Ватан сугышының кызган чорында, 1942 елда дөньяга килә, Вячеслав дәдәй ачлык еллары кичергән 1936 елда туа. Икесе дә Биктәш авылыныкы, балачаклары да, яшьлекләре дә бергә уза. Гомер буе фермада эшлиләр, Вячеслав Павлович –ферма мөдире, Зинаида Ивановна – терлек караучы. Лаеклы ялга чыккач та бабай ферма атлары асрый. Ике кыз үстерәләр, Лидиядән кала Галина исемле кызлары бар, күрше Кукмара районының Чура авылында кияүдә. Бүгенге көндә өлкәннәрнең биш оныгы, тугыз оныкчыгы төп нигездә еш кунак, кирәк әйберләрен ташып торалар, балаларыннан һәм оныкларыннан өлкәннәр бик канәгать.

Бер-берсен күз карашларыннан аңлап, тигез гомер иткән өлкәннәргә карап мең кат сокланырлык. «Әттә безгә беркайчан да авыр сүз әйтмәде, шуңа да карамастан нәнә, әнә атагыз, аннан сорагыз, ул кушса алырсыз, ул кушса барырсыз, дип кенә торды, сыек чыбык әнидән төшсә төшә иде, әмма әтинең бервакытта да кул күтәргәне булмады, – дип балачак еллары белән уртаклаша Лидия ханым. – Безнең нәнәнең әти-әнисе шундый акыллы, гаилә җанлы, бер-берсен өзелеп ярата торган парлар булганнар, озын гомер кичергәннәр, әби үлгәч бабай икесе бергә утырткан каеннарга кадәр кочып елаган, пары үлеп алты ай гына торалган, сары сагыштан ул да мәрхүм булган. Әттә белән нәнәгә озын гомер телибез, безгә күрсәткән рәхәтлекләре, бәхетле тормыш бүләк иткәннәре өчен яшәсеннәр дә яшәсеннәр иде әле, булган кадәр сәламәтлектән аерылырга язмасын, кадерлеләребезне мул, имин тормышта, бәрәкәтле картлыкта, игелектә-хөрмәттә генә күрергә телибез!»

Риваятьләргә тиң кешелек тарихларын чагылдырган язмышлар райондашларыбыз арасында күп, һәм андый тансык гаилә тормышының дәвамы 60 ел бергә парлы, соклангыч гомер иткән Зинаида һәм Вячеслав Ивановларда чагылыш табуы әдәп һәм әхлакның, ныклы тәрбиянең матур бер үрнәге. Рәхмәт сезгә үрнәк гаилә булганыгыз өчен, хөрмәтле өлкәннәребез!

Фото: Динә Йосыпова